ΠΕΤΡΟΛΕΖΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ Η ΚΑΚΗ ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
Πριν 3 χρόνια η αγία ελληνική οικογένεια έμεινε έκπληκτη με τη δολοφονία της Καρολάιν από τον σύζυγό της. Πλέον κάθε γυναικοκτονία είναι απλά σαν να καταμετρούμε απώλειες κάποιας επιδημίας. Όμως η γυναικοκτονία, δεν είναι ένα ατυχές γεγονότων, ούτε κάποιος ιός. Είναι η πιο ακραία έκφραση της πατριαρχικής βίας, της πειθάρχησης των σωμάτων μας από τους σις-στρέιτ άντρες . Προσπαθούν να μας επιβάλλουν καθημερινά πως να είμαστε και πως να συμπεριφερόμαστε και αν εμείς αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από αυτό μας ‘’τιμωρούν’’. Το κράτος από την μία προσπαθεί να μας πείσει πόσο θέλει να μας προστατεύσει από την άλλη συνεχώς μεταθέτει τις ευθύνες στην οποιαδήποτε θηλυκότητα εμπλέκεται, ποινικοποιεί οποιαδήποτε δράση αυτοπροστασίας και αντιβίας ενάντια στους θύτες και προσανατολίζεται ανάμεσα στο γενικό μοντέλο διπόλου κακοποιός-θύμα συγκαλύπτοντας έτσι και τους θύτες και τις καταπιέσεις που βιώνουμε τόσο από αυτό όσο και από αυτούς. θέλοντας να συγκαλύψει τους θύτες μεταθέτει τις ευθύνες στην οποιαδήποτε θηλυκότητα εμπλέκεται. Αυτό έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο όταν εκατοντάδες άντρες σε θέσεις κρατικής εξουσίας κακοποιούσαν και εξέδιδαν την 12χρονη απο τον Κολωνό, αποπειράθηκαν πρώτα να κατηγορήσουν την ίδια
και όταν αυτό απέτυχε η ευθύνη δόθηκε στην μητέρα της , αφού άμα είχε κάνει σωστά την δουλειά της ως μάνα δεν θα είχε συμβεί αυτό. Παράλληλα τα ΜΜΕ ,εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μπάτσων, των δικαστών άλλα και την τσέπη τους αρχικά προβάλλουν τα βιώματα μας με τους δικούς τους όρους μετατρέποντάς τα σε προϊόν τηλεθέασης . Αναλύουν το προφίλ του δράστη, εστιάζοντας στα ψυχικά του τραύματα ,την καταγωγή του, την ταξική του θέση και όχι στην πατριαρχική κανονικότητα της οποίας είναι εκφραστής . Εμείς από την μεριά μας δεν κλείνουμε τα μάτια μας σε όλα αυτά που οδηγούν στην δολοφονία μιας θηλυκότητας. Από τον γκόμενο που σε παίρνει ασταμάτητα τηλέφωνα απειλώντας ότι θα έρθει σπίτι σου μέχρι τον πατέρα και τον αδερφό που αντιμετωπίζουν τις διαφωνίες με απειλές και κραυγές.
Δεν είναι στιγμιότυπα ή εσωτερικά ζητήματα ζευγαριού όπως θα ισχυριστεί κάθε νοικοκυραίος αλλά είναι αυτες οι συμπεριφορές που θεωρούνται κανονικότητα που η κορύφωση τους οδηγεί σε μία γυναικοκτονία. Στο μεγαλύτερο μέρος των γυναικοκτονιών είχαν προ καταγγελθεί στην αστυνομία περιστατικά βίας , χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποια ανταπόκριση ,αφού ως γνωστόν κρίμα να κλείσει ένα σπίτι ,ή κάτι θα του κανε και αυτή για να τον εκνευρίσει και αν έγινε και μια φορά τι πειράζει. Από τη άλλη εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να πούμε και ευχαριστώ σε μίντια και κράτος επειδή κραυγάζουν υπέρ των γυναικών και κατά των γυναικοκτονιων σε ένα θεαματικό σκηνικό αποκομμένο από την καθημερινότητα καθώς κανέναν δεν απασχολεί τί συνέβη πριν και μετά αλλά και τί οδήγησε εκεί. Από το κύκλωμα υψηλόβαθμων και ισχυρών που κακοποιούσαν τη δωδεκάχρονη, τις μετανάστριες που βιάζονται μέσα σε κελιά από μπάτσους ,μέχρι και τον Μπαλάσκα που δίνει οδηγίες στους γυναικοκτόνους. Όλα αυτά έχουν μια κοινή ρίζα την πατριαρχική κανονικότητα. Και αυτή η κανονικότητα είναι η κανονικότητα των δολοφόνων. Για έμας οι γυναικές αυτές έχουν όνομα. Είχαν μια ζωή, μια καθημερινότητα , δεν είναι στατιστικά
απώλειας πληθυσμού και δεν πρέπει να ξεχαστούν. Ο θάνατός τους είναι η ζωντανή απόδειξη της
πατριαρχικής κουλτούρας που μας στερεί το δικαίωμα να υπάρχουμε.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ 12 ΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ

Μαζευτήκαμε πρώτη φορά τον Ιούνιο του ’20 με σκοπό να αντιμετωπίσουμε το δράστη
ενός σεξιστικού περιστατικού. Με αφορμή αυτό ακολούθησαν κάποιες συζητήσεις γύρω
από το έμφυλο που δημιούργησαν την ανάγκη για συσπείρωση και έτσι γεννήθηκε η
Πετρολέζα. Επειδή για εμάς οι πολιτικές διαδικασίες είναι ρευστές και δυναμικές μετά από συνδιαμόρφωση των ατόμων που αυτή την περίοδο την απαρτίζουν, αποφασίσαμε να ξαναγράψουμε το αυτοπαρουσιαστικο μας. Η Πετρολέζα είναι μια αντιπατριαρχική
,αντιεξουσιαστική κουιρ-φεμ συλλογικότητα.

Αντιλαμβανόμστε την πατριαρχία ως ένα εξουσιαστικό και καταπιεστικό σύστημα που
αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού , το οποίο βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας σε όλες του τις εκφάνσεις και μας προκαλεί ασφυξία μαζί με τα κλεμμένα από τη ζωή μας 8άωρα και τους μπάτσους στις πλατείες μας. Εκφράζεται σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωή μας, από τα ”ψιτ” στο δρόμο, στο ότι πρέπει να προσέχουμε τι θα φοράμε, μέχρι στο χέρι του αφεντικού, του πατέρα, του αδερφού και του συντρόφου που απλώνεται. Είναι αυτή που αναγάγει κάθε παραβίαση των σωμάτων μας σε δικό μας φταίξιμο και κάνει την κάθε θηλυκότητα να σωπαίνει από φόβο ή ντροπή. Είναι αυτή που δημιουργεί τη συνθήκη του να μη σε πιστεύει κανείς. Είναι σεξουαλικοποιημένη βία, βία ψυχολογική, βία λεκτική, βία σωματική που στρεβλώνει ακόμη και τη δική μας αντίληψη για το βίωμά μας. Δικαιολογεί τον βιασμό και ξεπλένει τον κάθε βιαστή ρίχνοντας την ευθύνη ισόποσα στον κακοποιητή και την θηλυκότητα.

Μέσα από την ελληνική αγία οικογένεια μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα, που το
καθένα επιτελεί το ρόλο του. Έπειτα στο σχολείο αναγκαστήκαμε να αυτοπεριοριστούμε
στους ρόλους αυτούς καθώς εκεί νιώσαμε για πρώτη φορά ότι αν δεν επιτελέσεις το ρόλο σου δεν είσαι αποδεκτό. Εμείς αναγνωρίζουμε τον διυσμό του φύλου ως μια εγκλωβιστική κοινωνική κατασκευή και επειδή ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι είμαστε μακριά από την κατάργηση των φύλων, γουστάρουμε να βλέπουμε άντρες να κλαίνε, τριχωτές γυναίκες, αγόρια με δωδεκάποντα και βαμμένα νύχια, κορίτσια που μιλάνε σαν νταλικέρηδες, περήφανα χοντρά και κοκκαλιάρικα.

Το κάθε σώμα ανάλογα με το πως εκφράζει το φύλο και τη σεξουαλικότητά του δέχεται με διαφορετικό τρόπο τις επιδράσεις της πατριαρχίας και του σεξισμού πάνω του. Αλλά αναγνωρίζουμε ότι όσο διαφορετική και αν εμφανίζεται η καταπίεση που δεχόμαστε έχει κοινή ρίζα. Σε αυτά τα πλαίσια η συνέλευση μας θέλει να αποτελείται μόνο από θυληκότητες και κουίρ άτομα γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα τις πληγές μας και θέλουμε πρώτα από όλα να τις μοιραστούμε μεταξύ μας και όχι με αυτούς που τις έχουν προκαλέσει.

Επιλέγουμε να λειτουργούμε οριζόντια, χωρίς ιεραρχίες, μοιραζόμαστε και συζητάμε τα
βιώματά μας και στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο. Αναγνωρίζουμε τη πατριαρχική βία σε αντίθεση με το κράτος, τα μίντια και τις Μ.Κ.Ο. που μας μιλούν για ”ενδοοικογενειακή βία” και όχι έμφυλη βία, για ”bullying” και όχι ομοφοβικές επιθέσεις.
Προσπαθούμε να χτίσουμε τα αντανακλαστικά μας, ώστε να μπορέσουμε να απαντάμε
συλλογικά και ατομικά, άμεσα και μαχητικά και να καταστρέψουμε αυτό το τρόπο ζωής και σκέψης που μας επιβάλλουν επιλέγοντας το χτίσιμο συντροφικών φροντηστικών σχέσεων. Δημιουργούμε και διεκδικούμε ασφαλείς χώρους μακριά από λογικές ανάκρισης και στοχοποίησης. Εμπιστευόμαστε την αφήγηση κάθε θηλυκότητας και επιλέγουμε να τη στηρίζουμε με όποιο τρόπο θέλει να διαχειριστεί το βίωμά της.

Τον τελευταίο χρόνο δραστηριοποιούμαστε στην κατάληψη παραρτήματος καθώς οι
κατειλημμένοι χώροι είναι για μας σημείο συνάντησης, αλληλεπίδρασης, αμφισβήτησης σχέσεων, σκέψεων απέναντι στον καπιταλισμό και την καθημερινότητα που μας επιβάλλει.
Ο φόβος σπάει όταν χτίζουμε σχέσεις
όταν η αντιβία γίνεται μέσο φροντηστικότητας
όταν μοιραζόμαστε ζωή σε μέρη που δεν ανήκουν σε κανένα
ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ
Τα Πετρολέζα

Εδώ και δεκαετίες, από τις επιχειρήσεις στα σύνορα μέχρι τα κυκλώματα τράφικινγκ κράτος και παρακράτος κάνουν βρώμικες δουλειές με πολλά κέρδη, τελευταία, όμως, ο διαχωρισμός τους είναι τόσο θολός που ένα είναι ξεκάθαρο:

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΕΙΝΑΙ
παρακράτος
ΜΑΦΙΑ

Και μαζί τους τα μήντια στήνουν το γνωστό παιχνίδι. Μας λένε να κάτσουμε καλά, αν θέλουμε να μείνουμε ασφαλείς. Οι αθωώσεις βιαστών, οι επιθέσεις και οι απειλές μαστροπών, μας εξοργίζουν όχι γιατί περιμέναμε μια πιο δίκαιη δικαιοσύνη, μια πιο ανθρώπινη κρατική πολιτική. Το ξέρουμε καλά: η εξουσία, στις διάφορες θεσμικές εκδοχές της, οργανώνει την ένταση της βίας στις ζωές και τα σώματα μας και είναι βία ταξική, έμφυλη και φυλετική.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗ 19ΧΡΟΝΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ,
ΤΗ 12ΧΡΟΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΛΩΝΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΖΩΝΤΑ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ
ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ

Υπογράφουν: Salome, Women’s Collective 619, Antifa Sisterhood, Τσόκαρα, Maleficia, Fem Komunite, Συντρόφισες από Στέκι Αρχιτεκτονικής, Ανοιχτή Φεμινιστική Συνέλευση, Πετρολέζα (Πάτρα), Φεμινιστική Συνέλευση Κομοτηνής, Η Ομάδα Πύραυλος (Θεσ/νίκη), Rabbia Viola (Θεσ/νίκη), Witches Fight Back (Θεσ/νίκη), Φεμινιστική Ηρακλείου, συντρόφια

Είναι σίγουρο ότι ζούμε σε μπερδεμένους καιρούς. Φημολογείται ότι η ομοφοβία και ο σεξισμός είτε έχουν τελειώσει είτε βέβαια τελειώνουν σύντομα. Ευαισθητοποιημένες κυβερνήσεις σε αντισεξιστικά θέματα, αφίσες κατά της έμφυλης βίας σε αστυνομικά τμήματα, εξώφυλλα με τρανς μοντέλα, εκπομπές που μας λένε ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε χωρίς φόβο και άλλα τέτοια “θαυματουργά”. Όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα, όλοι είναι με το μέρος μας αρκεί να αποδεχτούμε ότι είναι και οι μόνοι αρμόδιοι για να το λύσουν. Να αποδεχτούμε δηλαδή ότι είμαστε ηλίθιες και ηλίθια και ότι κάποιοι άλλοι είναι καταλληλότεροι για να μιλήσουν για το τι ζούμε από ότι εμείς.

Και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να δώσουμε σε αντάλλαγμα για αυτή την καλοκαρδία τους, αυτό είναι ο φόβος ότι χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτή ήταν πάντα άλλωστε η προϋπόθεση για κάθε σχέση προστασίας, ο φόβος. Και ο φόβος ποτέ δεν έρχεται μόνος του. Έρχεται πάντα με ένα μάτσο διαταγές. Διαταγές για το πώς πρέπει να ντυθούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε ανάλογα με το φύλο που μας έχει αποδοθεί από τη γέννα. Διαταγές για να μη πηγαίνουμε με πολλά μήπως και μας κολλήσουνε τίποτα αλλά ταυτόχρονα να είμαστε περιποιημένες και σεξουαλικά επιθυμητές. Διαταγές για να επιτελέσουμε το ρόλο μας και να γίνουμε ήρεμες και υπάκουες μητέρες και σύζυγοι. Και ακόμα και αν το κάνουμε αυτό, άλλες τόσες διαταγές για το πώς ακριβώς πρέπει να μεγαλώσουμε ένα παιδί.

Εμείς από την πλευρά μας, όσους μπάτσους και να δούμε σε εκδηλώσεις κατά της έμφυλης βίας ή σε pride πάρελάσεις, δεν ξεχνάμε ότι τόσα χρόνια εμπλέκονται σε κυκλώματα trafficking. Ότι βιαζουν ακόμα και μέσα σε αστυνομικά τμήματα (υπόθεση Α.Τ Ομόνοιας), ενώ κατα κόρον συγκαλύπτουν βιασμούς. Όσους υπουργούς και να δούμε να μιλάνε για ισότητα των φύλων, δεν ξεχνάμε ότι ήταν το ελληνικό κράτος που το 2012 διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες προστατεύοντας τους άντρες πελάτες. Όσες gay friendly σειρές και να δούμε στο νέτφλιξ, δεν ξεχνάμε ότι είναι ότι η βιομηχανία του θεάματος που μας κάνει να νιώθουμε ενοχικά με τα σώματα μας όταν δεν ταιριάζουν στα πρότυπα που θέλουν .Όσα success stories κι αν διαβάσουμε για γκέι βουλευτές και γυναίκες αφεντικά και όσα προεκλογικά σποτ υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι, δεν ξεχνάμε πως όλα αυτά είναι μέρος του υπάρχοντος εξουσιαστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος που μας καταπιέζει.

Δεν ξεχνάμε την κανονικότητα που ζούμε. Είναι μια κανονικότητα που ξεκινάει από τα ανακριτικά τηλεφωνήματα του γκόμενου και μπορεί να φτάσει ως μια γυναικοκτονία. Είναι μια κανονικότητα που δεν χωρούσε η Ζάκι, που δεν πίστεψε τη Γεωργία και που έκλεισε φυλακή την Π. όταν αυτή προσπάθησε να αμυνθεί. Αυτή η κανονικότητα μας εξοργίζει.

Ενάντια στους φόβους που προσπαθούν να μας επιβάλλουν, εμείς επιλέγουμε να συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας και να παλεύουμε μαζί στηρίζοντας ή μία το άλλο.

Παρασκευή 31/3 στις 19:30 στην κατάληψη Παραρτήματος, παρουσίαση της καμπάνιας “Ενάντια στο φόβο”

Σάββατο 1/4 στις 19:00 πορεία απο την κατάληψη Παραρτήματος

Ως τρανς άτομα έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία η οποία μας μαθαίνει πως υπάρχει ένας και μόνο σωστός τρόπος να υπάρχουμε, ο οποίος πρέπει να συμπίπτει με τα συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς κι εμφάνισης που αρμόζουν στο φύλο που μας επέβαλαν από τη γέννα. Τα τρανς υποκείμενα δε φύτρωσαν ξαφνικά αλλά υπήρχαν πάντοτε. Καταπιέστηκαν και δαιμονοποιήθηκαν όμως, μέσω των οργανωμένων θρησκειών, του δυτικού πολιτισμού και της αποικιοκρατίας*, καθώς αποτελούσαν απειλή για την κυρίαρχη ηθική. Η ύπαρξή μας πηγαίνει κόντρα στην κανονικότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν και άρα αποτελεί από μόνη της πολιτική πράξη.

Οι τρανς ταυτότητες, άλλωστε, φαίνεται να αποτελούν τόσο μεγάλη απειλή για το ελληνικό εθνικό ιδεώδες και την αγία ελληνική οικογένεια που το αποτέλεσμα είναι τα τρανς άτομα να μην έχουν καμία ορατότητα και να βρίσκονται στο περιθώριο. Ενώ όταν η υποτιθέμενη ορατότητα υπάρχει, οι τρανς υπάρξεις χρησιμοποιούνται εργαλειακά για να υπηρετήσουν είτε τα πολιτικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνήσεων είτε τα οικονομικά συμφέροντα διάφορων εταιριών (πχ διαφήμιση Pantene).

Εμείς όμως δεν έχουμε αυταπάτες, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα είναι εντάξει. Γνωρίζουμε καλά πως πολλά τρανς άτομα ζουν ακόμη στην επισφάλεια. Πως η εύρεση εργασίας για ένα τρανς άτομο στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατη. Πως δεν είναι τυχαίο ότι πολλά αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό κι αρκετά δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα απ’ τη σεξεργασία. Πως βιώνουμε συνεχώς την σκατίλα της cis-ετεροκανονικής κοινωνίας, από τα απαξιωτικά βλέμματα και τα υποτιμητικά σχόλια που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση, μέχρι και σωματικές επιθέσεις. Πως οι συνεχείς τρανσφοβικές επιθέσεις και δολοφονίες αποκρύπτονται και παραποιούνται συστηματικά από τα μίντια καθώς και από την κοινή γνώμη η οποία δεν νοιάζεται για όσες υπάρξεις δεν ταιριάζουν στα πλαίσια του ‘κανονικού’.

Παράλληλα ξέρουμε πως η διαδικασία για να προβούν (όσα από εμάς θέλουν) σε φυλομετάβαση, ορμονοθεραπεία ή/και χειρουργικές επεμβάσεις στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον απελπιστική. Οι τρανς ταυτότητες εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι παθολογικοποιημένες και ο μόνος τρόπος να αναγνωριστεί ένα άτομο ως «πραγματικά τρανς» είναι από έναν «ειδικό» της ψυχικής υγείας, μέσω μιας απίστευτα ψυχοφθόρας και χρονοβόρας διαδικασίας . Μάλιστα, για να αναγνωριστεί ένα άτομο πρέπει να πληροί συγκεκριμένη συμπτωματολογία (!), από την οποία αποδεκτά γίνονται μόνο δυαδικά* τρανς άτομα και αυτά υπό πολύ συγκεκριμένους όρους. Για παράδειγμα, ένα άτομο αναγνωρίζεται ως τρανς μόνο αν βιώνει δυσφορία με το φύλου που του αποδόθηκε στην γέννα, ενώ δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψιν όλα τα θετικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνει κάποιο όταν εξερευνεί το φύλο και την έκφραση του.

Εμείς ωστόσο ξέρουμε ότι οι ταυτότητες του φύλου μας δεν είναι αρρώστιες και δε μας ορίζει η δυσφορία μας. Αντιθέτως λειτουργούμε με άξονα την ευφορία που μας προσφέρει η ξεχωριστή μας έκφραση. Στεκόμαστε ενάντια στην τρανσφοβία, φτιάχνουμε τα δικά μας φύλα και να βρίσκουμε δικούς μας τρόπους έκφρασης, σπάζοντας τα καλούπια στα οποία προσπαθούν να μας στριμώξουν. Θέλουμε να υπάρχουμε ελεύθερα, κουηρ και τρανς, ενάντια στον κοινωνικό βόθρο του καθωσπρεπισμού. Δεν περιμένουμε από κανένα νομοταγή και ευυπόληπτο πολίτη να μας δώσει χώρο για να υπάρξουμε, ούτε από την εξουσία να μας δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Γνωρίζουμε πως τον λόγο για τα σώματά μας τον έχουμε μόνο εμείς. Διεκδικούμε τους χώρους μας, βρίσκουμε δικές μας λύσεις και στηρίζουμε το ένα το άλλο.

Διεκδικούμε τους χώρους μας, βρίσκουμε δικές μας λύσεις και στηρίζουμε το ένα το άλλο

ΓΚΕΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΤΡΑΝΣ, ΧΟΝΤΡΕΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ
ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΠΟΥΤΣΕΣ, ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΜΟΥΝΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΟ
ΚΑΙ ΤΡΑΝΣΟΦΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΟΝΤΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ* ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ

Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι η επιβίωση είναι ένας μοναχικός και ανταγωνιστικός δρόμος. Ότι η ιδιοκτησία μας είναι ιερή και ότι θα πρέπει να προσέχουμε με ποιο άτομο θα τη μοιραστούμε. Ότι πραγματικές φιλίες δεν υπάρχουν, καθώς όλοι αποσκοπούν στα δικά τους συμφέροντα, ενώ μόνο οι δεσμοί αίματος είναι αυτοί που πραγματικά δεν σπάνε ποτέ.

Είναι γεγονός πως έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που από την ώρα μηδέν προσπαθεί να μας πείσει πως οι σχέσεις μας πρέπει να κατηγοριοποιούνται σε κουτάκια, ανάλογα με την αγάπη, την φιλία και το σεξ, λες και τα παραπάνω δεν μπορούν να αλληλοδιαπλέκονται. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που ακούμε πως ο έρωτας συμβαίνει μια στις χίλιες και άμα συνάδει με τα πρότυπα της κοινωνίας θα μετουσιωθεί σε μια σταθερή συμφωνία αγάπης (συμβίωση, γάμος, τεκνοποίηση και φυσικά με αυτήν τη σειρά συμβάντων).

Ξεκινήσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον έρωτα σαν μια έλλειψη κατά το ήμισυ. “Κάποια στιγμή θα βρεις και εσύ το άλλο σου μισό, θα παντρευτείτε και τότε θα στρώσουν όλα” είναι μια από τις φράσεις που ακούμε συχνά. Σε αυτή την πραγματικότητα λοιπόν, το ζευγάρι και κατ’ επέκταση η οικογένεια αποτελεί τη μοναδική σανίδα σωτηρίας αφού παρουσιάζεται ως το μοναδικό καταφύγιο αγάπης και τρυφερότητας όπου οφείλουμε να μοιραστούμε τα πάντα υλικά και συναισθηματικά. Είναι εκεί που εκπαιδευόμαστε στο ότι “νοιάξιμο” σημαίνει έλεγχος και πειθαρχία, ότι το “εμείς” υπάρχει μόνο με δεσμούς αίματος, ότι τα συναισθήματα μας είναι πεπερασμένα, για λίγους και εκλεκτούς, και ότι όσοι βρίσκονται έξω από αυτό το καταφύγιο στη καλύτερη δεν είναι για πολλά-πολλά, στην χειρότερη έχουν κάτι να κερδίσουν από μας. Ταυτόχρονα, μαθαίνουμε πως για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την κοινή ιδιοκτησία της οικογένειας, θα πρέπει και εμείς τα ίδια με την σειρά μας να δομήσουμε την δική μας, και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και ρόλους στο εσωτερικό της. Άλλωστε, σε αυτόν τον εχθρικό κόσμο, μόνο από την συζυγική ή γονεϊκή θέση μπορεί ένα άτομο να μας στηρίζει και να μας προσφέρει αγάπη και τρυφερότητα.

Από την στιγμή βέβαια που συνάπτουμε τις σχέσεις αυτές, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Σαν να περπατάμε σε ναρκοπέδιο. Οποιαδήποτε κίνηση, αμφισβητεί στο ελάχιστο το αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, που στην συνέχεια περνάει στον γκόμενο, και αν όλα πάνε βάσει σχεδίου στον σύζυγο, κρίνεται επικίνδυνη για την σχέση και “τιμωρείται”. Η ζήλια, ο συνεχόμενος συναισθηματικός εκβιασμός και η διαρκής επιτήρηση είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που τείνουν να κανονικοποιούνται από την στιγμή που συνάπτεται κάποια τέτοια σχέση. Στα πλαίσια του μονογαμικού αυτού ζευγαριού συνηθίζουμε στην ιδέα ότι η καταπίεση της έκφρασης και της τρυφερότητας για άλλα άτομα μεταφράζεται σε αφοσίωση, ότι πρέπει να αγαπάμε μόνο σώματα που μας “ανήκουν” καθώς και ότι μια “υπερβολική” κοινωνικότητα μπορεί να απειλήσει την σχέση μας.

Kαι αν εμείς δεν νιώθουμε ότι μας λείπει ένα και μοναδικό άλλο μισό που θα ενσαρκώσουμε μαζί το dream couple των ρομαντικών κομεντί;
Αν η οικογενειακή θαλπωρή καταλήγει ασφυκτική;
Είναι δα και τόσο προβληματικό να λέμε ότι δεν θέλουμε να είμαστε ιδιοκτησία κανενός;
Αν δεν πιστεύουμε ότι θα παντρευτούμε και θα στρώσουν όλα;

Κόντρα στις ιδιοκτησιακές λογικές και τις επιταγές της πατριαρχίας για το πώς θα ζήσουμε και το πώς θα αγαπήσουμε η μία το άλλο, εμείς δημιουργούμε τις συντροφικές μας σχέσεις, χτίζουμε δεσμούς, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες μακριά από ιεραρχικές λογικές, έμφυλες διακρίσεις, εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές συμπεριφορές.