Μαζευτήκαμε πρώτη φορά τον Ιούνιο του ’20 με σκοπό να αντιμετωπίσουμε το δράστη
ενός σεξιστικού περιστατικού. Με αφορμή αυτό ακολούθησαν κάποιες συζητήσεις γύρω
από το έμφυλο που δημιούργησαν την ανάγκη για συσπείρωση και έτσι γεννήθηκε η
Πετρολέζα. Επειδή για εμάς οι πολιτικές διαδικασίες είναι ρευστές και δυναμικές μετά από συνδιαμόρφωση των ατόμων που αυτή την περίοδο την απαρτίζουν, αποφασίσαμε να ξαναγράψουμε το αυτοπαρουσιαστικο μας. Η Πετρολέζα είναι μια αντιπατριαρχική
,αντιεξουσιαστική κουιρ-φεμ συλλογικότητα.
Αντιλαμβανόμστε την πατριαρχία ως ένα εξουσιαστικό και καταπιεστικό σύστημα που
αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού , το οποίο βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας σε όλες του τις εκφάνσεις και μας προκαλεί ασφυξία μαζί με τα κλεμμένα από τη ζωή μας 8άωρα και τους μπάτσους στις πλατείες μας. Εκφράζεται σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωή μας, από τα ”ψιτ” στο δρόμο, στο ότι πρέπει να προσέχουμε τι θα φοράμε, μέχρι στο χέρι του αφεντικού, του πατέρα, του αδερφού και του συντρόφου που απλώνεται. Είναι αυτή που αναγάγει κάθε παραβίαση των σωμάτων μας σε δικό μας φταίξιμο και κάνει την κάθε θηλυκότητα να σωπαίνει από φόβο ή ντροπή. Είναι αυτή που δημιουργεί τη συνθήκη του να μη σε πιστεύει κανείς. Είναι σεξουαλικοποιημένη βία, βία ψυχολογική, βία λεκτική, βία σωματική που στρεβλώνει ακόμη και τη δική μας αντίληψη για το βίωμά μας. Δικαιολογεί τον βιασμό και ξεπλένει τον κάθε βιαστή ρίχνοντας την ευθύνη ισόποσα στον κακοποιητή και την θηλυκότητα.
Μέσα από την ελληνική αγία οικογένεια μάθαμε ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα, που το
καθένα επιτελεί το ρόλο του. Έπειτα στο σχολείο αναγκαστήκαμε να αυτοπεριοριστούμε
στους ρόλους αυτούς καθώς εκεί νιώσαμε για πρώτη φορά ότι αν δεν επιτελέσεις το ρόλο σου δεν είσαι αποδεκτό. Εμείς αναγνωρίζουμε τον διυσμό του φύλου ως μια εγκλωβιστική κοινωνική κατασκευή και επειδή ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι είμαστε μακριά από την κατάργηση των φύλων, γουστάρουμε να βλέπουμε άντρες να κλαίνε, τριχωτές γυναίκες, αγόρια με δωδεκάποντα και βαμμένα νύχια, κορίτσια που μιλάνε σαν νταλικέρηδες, περήφανα χοντρά και κοκκαλιάρικα.
Το κάθε σώμα ανάλογα με το πως εκφράζει το φύλο και τη σεξουαλικότητά του δέχεται με διαφορετικό τρόπο τις επιδράσεις της πατριαρχίας και του σεξισμού πάνω του. Αλλά αναγνωρίζουμε ότι όσο διαφορετική και αν εμφανίζεται η καταπίεση που δεχόμαστε έχει κοινή ρίζα. Σε αυτά τα πλαίσια η συνέλευση μας θέλει να αποτελείται μόνο από θυληκότητες και κουίρ άτομα γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα τις πληγές μας και θέλουμε πρώτα από όλα να τις μοιραστούμε μεταξύ μας και όχι με αυτούς που τις έχουν προκαλέσει.
Επιλέγουμε να λειτουργούμε οριζόντια, χωρίς ιεραρχίες, μοιραζόμαστε και συζητάμε τα
βιώματά μας και στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο. Αναγνωρίζουμε τη πατριαρχική βία σε αντίθεση με το κράτος, τα μίντια και τις Μ.Κ.Ο. που μας μιλούν για ”ενδοοικογενειακή βία” και όχι έμφυλη βία, για ”bullying” και όχι ομοφοβικές επιθέσεις.
Προσπαθούμε να χτίσουμε τα αντανακλαστικά μας, ώστε να μπορέσουμε να απαντάμε
συλλογικά και ατομικά, άμεσα και μαχητικά και να καταστρέψουμε αυτό το τρόπο ζωής και σκέψης που μας επιβάλλουν επιλέγοντας το χτίσιμο συντροφικών φροντηστικών σχέσεων. Δημιουργούμε και διεκδικούμε ασφαλείς χώρους μακριά από λογικές ανάκρισης και στοχοποίησης. Εμπιστευόμαστε την αφήγηση κάθε θηλυκότητας και επιλέγουμε να τη στηρίζουμε με όποιο τρόπο θέλει να διαχειριστεί το βίωμά της.
Τον τελευταίο χρόνο δραστηριοποιούμαστε στην κατάληψη παραρτήματος καθώς οι
κατειλημμένοι χώροι είναι για μας σημείο συνάντησης, αλληλεπίδρασης, αμφισβήτησης σχέσεων, σκέψεων απέναντι στον καπιταλισμό και την καθημερινότητα που μας επιβάλλει.
Ο φόβος σπάει όταν χτίζουμε σχέσεις
όταν η αντιβία γίνεται μέσο φροντηστικότητας
όταν μοιραζόμαστε ζωή σε μέρη που δεν ανήκουν σε κανένα
ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ
Τα Πετρολέζα
