ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ* ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που τείνει να ελέγχει όλες τις εκφάνσεις των ζωών μας, τα γυναικεία σώματα δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Από το πως θα γεννηθούμε, μέχρι το πως και το αν θα γεννήσουμε οι ίδιες, φαίνεται να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ολάκερη η κοινή γνώμη και η επιστημονική κοινότητα. Παρουσιάζουν τον ρόλο του γυναικείου σώματος ως μια αναπαραγωγική μηχανή που οφείλει να διαιωνίσει το έθνος, και αν αυτό δεν συμβεί είναι δυσλειτουργική άρα άχρηστη. Οι γυναίκες με τη σειρά μας καλούμαστε διαρκώς να αντιμετωπίσουμε τέτοιες λογικές. Ακόμη και σε έναν απλό γυναικολογικό έλεγχο δεχόμαστε επικριτικά σχόλια για την σεξουαλική μας ζωή, διαρκείς υπενθυμίσεις να ακούσουμε το βιολογικό μας ρολόι και έλλειψη κατανόησης. Βλέπουμε μια ιατρική πραγματικότητα που κάνει τα στραβά μάτια στις πραγματικές επιθυμίες των σωμάτων μας.
Ακόμη και αν δεν μας πείσουν πως είναι τώρα η ώρα να γίνουμε μητέρες, και επιλέξουμε την αντισύλληψη, δεν έχουμε τον έλεγχο των αναπαραγωγικών μας λειτουργιών. Οι μέθοδοι αντισύλληψης είναι σχεδόν οι ίδιες εδώ και δεκαετίες και στην πραγματικότητα παρουσιάζουν παρενέργειες που τις καθιστούν αναξιόπιστες. Για παράδειγμα, τα σπιράλ δεν έχουν αλλάξει τεχνολογία εδώ και πολλά χρόνια, και τα αντισυλληπτικά περιέχουν τεράστιες ποσότητες ορμονών που είναι μη διαχειρίσιμες για πολλά σώματα. Στον αντίποδα, οι βιοτεχνολογικές εφαρμογές υποβοηθουμένης αναπαραγωγής εξελίσσονται ραγδαία στην ιατρική επιστήμη με την εξωσωματικη να προτείνεται κατά κορον σε γυναίκες, μη λαμβάνοντας υπόψιν την επιβάρυνση που επιφέρει στα σώματα τους.
Για να υπηρετήσει το γυναίκειο σώμα τον ρολό του ως αναπαρωγικη μηχανή πρέπει να είναι φυσικά «καθαρό» και «υγιές». Αυτή η πρόταση τροφοδοτεί χρονιά ενοχών γύρω από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και τα καθιστά εργαλείο πειθάρχησης της γυναικείας σεξουαλικότητας. Όταν μάλιστα αυτά ξεπερνούν τα όρια του ετεροκανονικόυ στρέιτ σεξ αποτελούν ακόμη μεγαλύτερο στίγμα. Λόγω της μεταφυσικής φόρτισης που διαχρονικά παίρνουν ασθένειες όπως το AIDS, το οποίο θεωρείται «θεία δίκη» για όσα δεν μπαίνουν στα αυστηρά πλαίσια του μονογαμικού ετεροκανονικού σεξ, το ζήτημα των ΣΜΝ αποτελεί ακόμα ταμπού. Γρήγορα μετά την εμφάνισή του , το AIDS ταυτίστηκε με κοινότητες queer ατόμων, σεξεργατριών, τοξικοεξαρτημένων και λοιπών «ακόλαστων». Δεν θα ξεχάσουμε ότι το 2012 έγινε μαζική διαπόμπευση γυναικών του περιθωρίου στο κέντρο της Αθήνας με πρόσχημα την «τάξη και ασφάλεια» των υγειών νοικοκυραίων. Μιλάμε για την υπόθεση όπου ο τότε υπουργός υγείας Λοβέρδος ξεκίνησε ένα νέο «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε όσες σεξεργάτριες είχαν στιγματιστεί με τον ιό αυτό, φυσικά και με ρατσιστικά και τοξικοφοβικά κίνητρα.
Στεκόμαστε απέναντι στην επιστήμη που αποτελεί μέσο τρομοκράτησης για κάθε σώμα με μήτρα. Ενάντια σε ένα σύστημα που προσπαθεί να ελέγξει κάθε έκφανση της ζωής μας, θέλουμε τον πρώτο λόγο για τα σώματα μας να τον έχουμε εμείς. Συλλογικοποιούμε τα βιώματα μας και στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο.