ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ* ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Μεγαλώνοντας μέσα στην αγία ελληνική οικογένεια μαθαίνουμε να υπακούμε σε ένα σύνολο κανόνων που ούτε εμείς τα ίδια δεν καταλαβαίνουμε, ενώ οποιαδήποτε αρχή διέπει το εσωτερικό της δεν αμφισβητείται. Μέσα σε αυτήν, ανάλογα με τα γεννητικά όργανα που έχουμε, μας ανατίθεται ένα συγκεκριμένο κοινωνικό φύλο και μαθαίνουμε να πειθαρχούμε στο ρόλο που αυτό αντιστοιχεί.
Από το παράδειγμα που μας δίνουν οι γονείς μέχρι τα παιχνίδια που παίζουμε, όλα μας προετοιμάζουν για τον ρόλο που θα πρέπει και εμείς να υιοθετήσουμε. Ήδη από πολύ μικρή ηλικία, αν οι γονείς μας μας αντιμετωπίζουν σαν “αγόρια”, χωρίς να παίζει ρόλο το πως εμείς βλέπουμε τα εαυτά μας, έχουμε μάθει να είμαστε δυναμικά, επιθετικά, επιβλητικά και να μην εκφράζουμε κανένα συναίσθημα, αφού αυτό θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Αντίστοιχα αν μας αντιλαμβάνονται σαν “κορίτσια”, ασχολούμαστε με το να ντύνουμε τις barbie μας, αφού θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε όμορφες και περιποιημένες για να ικανοποιούμε αισθητικά τους άντρες, καθώς και με το να καθαρίζουμε τα κουζινικά και να φροντίζουμε τις κούκλες μας, για να γίνουμε σωστές μάνες και καλές νοικοκυρές.
Όταν γίνουμε δε, καλούμαστε να ανταποκριθούμε σε ένα τεράστιο σύνολο απαιτήσεων. Οφείλουμε να είμαστε στοργικές και τρυφερές μάνες, κατανοητικές και υποστηρικτικές σύζυγοι, επιτυχημένες και δυναμικές εργαζόμενες και ταυτόχρονα περιποιημένες και ελκυστικές. Παράλληλα, η ενασχόληση με τις οικιακές εργασίες καθώς και η φροντίδα των παιδιών παραμένει κατά βάση δική μας υποχρέωση ενώ, αν δεν καταφέρουμε να βγάλουμε όλα τα παραπάνω εις πέρας θεωρούμαστε κοινωνικά αποτυχημένες αφού δεν ανταποκριθήκαμε σωστά στον ρόλο μας. Οι ρόλοι αυτοί φυσικοποιούνται μέσω της δυτικής επιστήμης, η οποία τους αποδίδει σε βιολογικά χαρακτηριστικά αλλά και μέσω της ιεροποίησης της οικογένειας από την θρησκεία.
Ταυτόχρονα, οτιδήποτε συμβαίνει στο εσωτερικό της οικογένειας, αφορά μόνο την ίδια ενώ ότι βρίσκεται έξω από αυτή είναι εχθρικό. Δημιουργείται έτσι μια φαντασιακή αίσθηση του “εμείς” και οι “άλλοι”, η οποία τροφοδοτεί και την αναπαραγωγή και της εθνικιστικής ιδεολογίας. Οι ρόλοι άλλωστε που δομούν την οικογένεια εξυπηρετούν και το ίδιο το έθνος, αφού έχει ανάγκη από “άντρες-προστάτες” και “γυναίκες-αναπαραγωγικές μηχανές”.
Μέσα στην αγία ελληνική οικογένεια μάθαμε πως ασφάλεια μπορούμε να βρούμε μόνο εκεί αφού είμαστε υπό την προστασία του πατέρα, του αδερφού και ύστερα του συζύγου και πως το να αγαπάς σημαίνει να υπηρετείς σωστά τον ρόλο σου.
Αν εμείς δεν θέλουμε κανέναν προστάτη, και θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα σώματα μας συλλογικά;
Και αν νιώθουμε ότι οι ρόλοι που μας προσδίδονται είναι καταπιεστικοί; Αν δεν θέλουμε να γίνουμε μάνες και να φροντίζουμε έναν άντρα μέχρι τα γεράματα;
Κι αν εμείς δεν νιώθουμε ως το φύλο που μας έχει αποδοθεί;
Τι γίνεται όταν εμείς δε γουστάρουμε να είμαστε υποτακτικές και υπάκουα;
Κόντρα στο ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργεί η οικογένεια, να αποδομήσουμε και να αποτινάξουμε τους ρόλους που μας έχουν επιβάλλει. Να αγωνιστούμε έναντια στην πατριαρχία και σε ό,τι την παραγει και την αναπαράγει. Να σταθούμε η μία δίπλα στο άλλο. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.