Category: κείμενα / αφίσες

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ* ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που τείνει να ελέγχει όλες τις εκφάνσεις των ζωών μας, τα γυναικεία σώματα δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Από το πως θα γεννηθούμε, μέχρι το πως και το αν θα γεννήσουμε οι ίδιες, φαίνεται να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ολάκερη η κοινή γνώμη και η επιστημονική κοινότητα. Παρουσιάζουν τον ρόλο του γυναικείου σώματος ως μια αναπαραγωγική μηχανή που οφείλει να διαιωνίσει το έθνος, και αν αυτό δεν συμβεί είναι δυσλειτουργική άρα άχρηστη. Οι γυναίκες με τη σειρά μας καλούμαστε διαρκώς να αντιμετωπίσουμε τέτοιες λογικές. Ακόμη και σε έναν απλό γυναικολογικό έλεγχο δεχόμαστε επικριτικά σχόλια για την σεξουαλική μας ζωή, διαρκείς υπενθυμίσεις να ακούσουμε το βιολογικό μας ρολόι και έλλειψη κατανόησης. Βλέπουμε μια ιατρική πραγματικότητα που κάνει τα στραβά μάτια στις πραγματικές επιθυμίες των σωμάτων μας.

Ακόμη και αν δεν μας πείσουν πως είναι τώρα η ώρα να γίνουμε μητέρες, και επιλέξουμε την αντισύλληψη, δεν έχουμε τον έλεγχο των αναπαραγωγικών μας λειτουργιών. Οι μέθοδοι αντισύλληψης είναι σχεδόν οι ίδιες εδώ και δεκαετίες και στην πραγματικότητα παρουσιάζουν παρενέργειες που τις καθιστούν αναξιόπιστες. Για παράδειγμα, τα σπιράλ δεν έχουν αλλάξει τεχνολογία εδώ και πολλά χρόνια, και τα αντισυλληπτικά περιέχουν τεράστιες ποσότητες ορμονών που είναι μη διαχειρίσιμες για πολλά σώματα. Στον αντίποδα, οι βιοτεχνολογικές εφαρμογές υποβοηθουμένης αναπαραγωγής εξελίσσονται ραγδαία στην ιατρική επιστήμη με την εξωσωματικη να προτείνεται κατά κορον σε γυναίκες, μη λαμβάνοντας υπόψιν την επιβάρυνση που επιφέρει στα σώματα τους.

Για να υπηρετήσει το γυναίκειο σώμα τον ρολό του ως αναπαρωγικη μηχανή πρέπει να είναι φυσικά «καθαρό» και «υγιές». Αυτή η πρόταση τροφοδοτεί χρονιά ενοχών γύρω από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και τα καθιστά εργαλείο πειθάρχησης της γυναικείας σεξουαλικότητας. Όταν μάλιστα αυτά ξεπερνούν τα όρια του ετεροκανονικόυ στρέιτ σεξ αποτελούν ακόμη μεγαλύτερο στίγμα. Λόγω της μεταφυσικής φόρτισης που διαχρονικά παίρνουν ασθένειες όπως το AIDS, το οποίο θεωρείται «θεία δίκη» για όσα δεν μπαίνουν στα αυστηρά πλαίσια του μονογαμικού ετεροκανονικού σεξ, το ζήτημα των ΣΜΝ αποτελεί ακόμα ταμπού. Γρήγορα μετά την εμφάνισή του , το AIDS ταυτίστηκε με κοινότητες queer ατόμων, σεξεργατριών, τοξικοεξαρτημένων και λοιπών «ακόλαστων». Δεν θα ξεχάσουμε ότι το 2012 έγινε μαζική διαπόμπευση γυναικών του περιθωρίου στο κέντρο της Αθήνας με πρόσχημα την «τάξη και ασφάλεια» των υγειών νοικοκυραίων. Μιλάμε για την υπόθεση όπου ο τότε υπουργός υγείας Λοβέρδος ξεκίνησε ένα νέο «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε όσες σεξεργάτριες είχαν στιγματιστεί με τον ιό αυτό, φυσικά και με ρατσιστικά και τοξικοφοβικά κίνητρα.

Στεκόμαστε απέναντι στην επιστήμη που αποτελεί μέσο τρομοκράτησης για κάθε σώμα με μήτρα. Ενάντια σε ένα σύστημα που προσπαθεί να ελέγξει κάθε έκφανση της ζωής μας, θέλουμε τον πρώτο λόγο για τα σώματα μας να τον έχουμε εμείς. Συλλογικοποιούμε τα βιώματα μας και στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Σε αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα που χτίζει ο κόσμος της εξουσίας βρίσκονται και οι λόγοι που έχουμε επιλέξει να κρατάμε το Παράρτημα κατειλημμένο και ανοιχτό, ως κοινωνικό κέντρο αγώνα, για όσα άτομα θέλουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Από κει, όσα χρόνια παραμένει ανοιχτό, περνάει καθημερινά ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής κοινωνίας για να κοινωνικοποιηθεί, να συλλογικοποιηθεί, να διασκεδάσει, να συζητήσει, να αγωνιστεί. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους εχθρούς και τους συκοφάντες του, που αντιλαμβάνονται τα πράγματα με όρους χρήματος, αφεντικών, κράτους, καπιταλισμού, αγοράς, επιβολής. Ασφαλώς και δεν έχουμε αντίτιμο εισόδου, αντίθετα με τα περισσότερα μέρη σε αυτή την πόλη. Ασφαλώς και έχουμε αρχές και αξίες λειτουργίας, με βασικό γνώμονα να μην υπάρχει κανενός είδους διάκριση και επιβολή απέναντι σε κανέναν άνθρωπο μέσα στο χώρο μας, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν σε δεκάδες άλλα μέρη της πόλης, να συνυπάρχουμε ισότημα, με αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμό, αλληλοβοήθεια. Ό,τι φτιάχνουμε και δομούμε, η ίδια η συνέχεια και η βελτίωση του χώρου, καθώς και όλες οι πρωτοβουλίες που στεγάζονται σε αυτόν λειτουργούν αυτοοργανωμένα, με τις δυνάμεις, τα μέσα και τον κόπο των ίδιων των ανθρώπων που συμμετέχουμε, από την τσέπη, τα μυαλά και τα χέρια μας.

Προς όλους αυτούς που ονειρεύονται δυστοπίες, που ερεθίζονται στην ιδέα της καταστολής, που διακαής τους πόθος είναι να σβήσουν και να αναδιατυπώσουν την ιστορία και που ποτέ δε σήκωσαν ούτε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν ανιδιοτελώς κάποιο συνάνθρωπό τους, προς όλους αυτούς που με δηλώσεις και άρθρα προσπαθούν να στρώσουν το χαλί μιας εκκένωσης, προς όλους αυτούς που, ας μη γελιόμαστε, τους προκαλεί αλλεργία ο ίδιος ο αγώνας, προς όλους αυτούς που στην πραγματικότητα πίσω από όλα αυτά κρύβουν τις προσωπικές τους καριέρες, οικονομικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες, έχουμε να πούμε το εξής: ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ! Θα εκπλαγείτε διαπιστώνοντας πόσες καρδιές πάλλονται πίσω της, πόσες συνειδήσεις το έχουν για σπίτι τους.

Το παράρτημα έχει ιστορία, δεν τσιμεντώνεται, δεν μπαίνει σε μουσεία

Με το που ένα άτομο γεννιέται, ανάλογα με το σώμα του, έχει ήδη προαποφασιστεί για αυτό ένα μεγάλο κομμάτι των συμπεριφορών που θα πρέπει να έχει στη μετέπειτα ζωή του αλλά και μια συγκεκριμένη σεξουαλικότητα. Ο τρόπος που θα είναι εντάξει να ντυθούμε και να μιλήσουμε μέχρι τις επιλογές θα κάνουμε στη σεξουαλική μας ζωή, καθορίζεται από το αν έχουμε γεννηθεί με μήτρα ή όχι. Είναι λες και μας δίνεται από τη γέννησή μας μία λίστα διαταγών για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Πρόκειται για μια λίστα διαταγών που όσο μεγαλώνουμε, τόσο μεγαλώνει κι αυτή και οι συνέπειες για όσα από εμάς δεν την υπακούν αυξάνονται και είναι αυστηρότερες.

Για παράδειγμα, κάποιες από εμάς δεν ψηνόμαστε να ξυρίζουμε τα πόδια μας όπως οι φίλες μας και κάποιοι από εμάς δεν ψηνόμαστε να μιλάμε για μπάλα και να πλακωνόμαστε στα διαλείμματα όπως οι φίλοι μας. Κάποιοι μιλάμε με “τσιρηχτή” φωνή και κάποιες με μπάσα. Κάποιοι προτιμάμε να αράζουμε με κορίτσια και κάποιες να παίζουμε ποδόσφαιρο. Κάποιες κάνουμε άγαρμπες κινήσεις, ούτε για δείγμα θηλυκές, ενώ κάποιοι έχουμε σίγουρα περισσότερη θηλυκότητα στην κίνησή μας. Κάποιες νιώθουμε άβολα αν δεν θέλουμε να μιλήσουμε με τις ώρες για αυτόν που μας αρέσει ή αν δεν μας αρέσει κανένας. Και κάποιοι ντρεπόμαστε να κλάψουμε μπροστά στους φίλους μας γιατί “οι άντρες δεν κλαίνε”. Γενικά, κάποια από μας δεν τα βρίσκουμε με το φύλο μας και νιώθουμε συνήθως ότι κάτι πάει λάθος με εμάς ή ότι αν δεν ακολουθήσουμε τη λίστα των στερεοτύπων πιστά θα περιθωριοποιηθούμε. Αλλά η λίστα αυτή είναι αόρατη ενώ αυτοί που μας την επιβάλλουν αποτελούν την καθημερινότητά μας. Γονείς που μας λένε να ντυθούμε πιο θηλυκά, καθηγητές που απαιτούν να είμαστε σεμνές. Συμμαθητές και συμμαθήτριες που μας λένε τσούλες πίσω από την πλάτη μας αν κάνουμε σεξ με πολλούς και αγάμητους αν δεν έχουμε κάνει με καμία.

Κοινώς, η καθημερινότητα είναι ασφυκτική όταν αιχμαλωτίζεσαι στα στερεότυπα της κοινωνίας για το φύλο σου. Στη δική μας πραγματικότητα μιας και κάθε άτομο είναι διαφορετικό, υπάρχουν αμέτρητα φύλα και εκφάνσεις της σεξουαλικότητας, ενάντια στο δίπολο γυναίκα άντρας που έχει κατασκευάσει η κοινωνία. Το λάθος δεν είμαστε εμείς, το λάθος είναι οι προσταγές τους για το πως πρέπει να ζήσουμε. Εμείς δεν χωράμε σε έναν κόσμο που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό μεταξύ μας και βάζει τη διαφορετικότητα στο περιθώριο. Αυτό που μας μένει λοιπόν, είναι να στεκόμαστε δίπλα στη φίλη μας όταν πληγώνεται επειδή κάποιος μαλάκας σχολίασε τα μπούτια της. Να στηρίζουμε το φίλο μας που τον κράζουν επειδή ανέβασε ένα στόρυ που φοράει make up στο instagram. Να μην φρικάρουμε αν δεν νιώθουμε ούτε αγόρι ούτε κορίτσι.

Το κείμενο μοιράστηκε σε γυμνάσια και λύκεια της Πάτρας

ΠΟΙΕΣ/Α/ΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Το παρόν κείμενο είναι προϊόν μιας διασυλλογικής φεμινιστικής συνέλευσης, η οποία σχηματίστηκε για την αντιμετώπιση μιας υπόθεσης πολλαπλών καταγγελιών έμφυλης βίας με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Όλες/α/οι εμείς συμμετέχουμε στο φεμινιστικό κι ευρύτερα ανταγωνιστικό κίνημα, και έχουμε επιλέξει ως μέσο πάλης την οργάνωση απέναντι στις πολλαπλές καταπιέσεις που παράγουν εναντίον μας τα αλληλοδιαπλεκόμενα συστήματα εξουσίας (πατριαρχία, καπιταλισμός, ρατσισμός). Έχουμε συναντηθεί σε πολιτικές διαδικασίες, σε δράσεις, στον δρόμο και αναγνωρίζουμε πως η έμπρακτη αλληλεγγύη, η στήριξη και η αλληλοπροστασία οδηγούν τελικά στην ενδυνάμωση και ανήκουν στα πιο ουσιαστικά εργαλεία των φεμινισμών μας.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

Τον Φεβρουάριο του 2021, ανέβηκαν σε φεμινιστικές ‒και μη‒ σελίδες τρεις καταγγελίες. Η πρώτη καταγγελία αφορούσε ομαδικό βιασμό, η δεύτερη απόπειρα βιασμού και η τρίτη αφορούσε άλλες παραβιαστικές/σεξιστικές συμπεριφορές. Μέχρι τώρα έχει γίνει γνωστό ότι συμμετείχαν ως κακοποιητές τα αδέλφια Γιάννης και Γιώργος Καφούρος*. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί.

Οι δύο θύτες επέλεξαν να κινηθούν νομικά εναντίον των σελίδων που δημοσίευσαν τις καταγγελίες, με σκοπό να δημιουργήσουν ένα κλίμα φίμωσης και εκφοβισμού, και αυτό αποτελεί το πρωτοφανές της υπόθεσης. Πρώτη φορά ‒στη μέχρι τώρα κινηματική μας εμπειρία‒ είδαμε πολιτικά υποκείμενα του α/α χώρου που κατηγορούνται για κακοποιητικές συμπεριφορές να επιλέγουν τη νομική οδό. Η κίνηση αυτή των θυτών είναι εξαιρετικά επιθετική απέναντι όχι μόνο στις ιστοσελίδες, αλλά και στις ίδιες τις καταγγέλλουσες και το φεμινιστικό κίνημα συνολικά.

Με το ενδεχόμενο λοιπόν ενός μελλοντικού δικαστικού αγώνα, που όλες/α/οι γνωρίζουμε πόσο επίπονος, εχθρικός και οικονομικά δυσβάσταχτος μπορεί να είναι, οι καταγγελίες κατέβηκαν απ’ την πλειοψηφία των διαδικτυακών σελίδων (με εξαίρεση το indymedia). Επιπλέον, φίλοι και γνωστοί των θυτών έσπευσαν να τους υπερασπιστούν στον δημόσιο λόγο, επικαλούμενοι τον «καλό χαρακτήρα» τους. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο καλός τους φίλος, δάσκαλος και γνωστός αθλητής Ερμής Δημητρόπουλος, επίμονος υποκινητής της συγκάλυψης της υπόθεσης από την αρχή. Οι πρακτικές αυτές αναίρεσης και αμφισβήτησης των καταγγελιών συμβάλλουν στη συντήρηση του κακοποιητικού βιώματος, λειτουργώντας επανατραυματικά.

Την αναφορά των ονομάτων επιλέγουμε για λόγους πρόληψης, φροντίδας και αλληλεγγύης.

*Μόνο αυτοί οι δύο έχουν καταγγελθεί επώνυμα. Οι υπόλοιποι θύτες του ομαδικού βιασμού παραμένουν άγνωστοι.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ

Οι καταγγελίες πατριαρχικής βίας είναι ένα από τα πολλά μέσα πολιτικοποίησης των βιωμάτων, αντίστασης και προώθησης της ορατότητας των παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών που έχουμε δεχτεί και δεχόμαστε. Ο βιασμός και κάθε μορφή παραβίασης των σωμάτων μας οφείλονται στην πατριαρχική δόμηση της κοινωνίας και τη διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, οι οποίες νομιμοποιούν με τους χειρότερους όρους το δικαίωμα άλλων στα σώματά μας. Η δόμηση αυτή είναι εμφανής και στην ίδια την αστική δικαιοσύνη, η οποία παρουσιάζεται ως ακριβοδίκαιη και ουδέτερη, ενώ φέρει ξεκάθαρα ταξικά, έμφυλα, θρησκευτικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Η εμπειρία μας και η ιστορική καταγραφή αποδεικνύουν πως πρόκειται για έναν θεσμό ο οποίος δεν επιτρέπει σε κάθε υποκείμενο που καταγγέλλει τον βιαστή του, σε εργάτριες/ες που καταγγέλλουν τα αφεντικά τους, στην/ον μετανάστρια/στη που έχει δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις και σε κάθε λοατκια+ άτομο που παλεύει ενάντια στην καθημερινή βία της ετεροκανονικότητας να δικαιωθούν.

Σ’ αυτό τον προνομιακό χώρο για ντόπιους θύτες λοιπόν, βρήκαν καταφύγιο και οι αδελφοί Καφούρου για να προετοιμάσουν το έδαφός της υπεράσπισής τους. Στη φαρέτρα των κακοποιητών που υπάρχουν στους πολιτικούς μας χώρους, αν και την επιλογή της νομικής οδού δεν την έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, βλέπουμε συχνά μια σειρά άλλων επιθετικών πρακτικών, όπως τη συγκάλυψη από πολιτικά μορφώματα στα οποία συμμετέχουν, στην αναίρεση των λεγομένων του υποκειμένου, την απομόνωση, τον εκτοπισμό του, τη λεκτική και φυσική επίθεση στο υποστηρικτικό του περιβάλλον.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Εμείς υποστηρίζουμε τις καταγγελίες ως ένα μέσο που προβάλλει και καθιστά σαφή την πολιτική διάσταση του βιώματος της καθεμιάς και του καθενός εντός της πατριαρχίας. Επιλέγουμε τη συλλογική αυτοπροστασία και αυτοάμυνα μέσω της φεμινιστικής συνεργασίας και οργάνωσης, ώστε να μην αφεθεί κανένα άτομο μόνο απέναντι σε εκφοβισμούς και νομικές πατέντες που λειτουργούν προς όφελος των κακοποιητών. Σημασία, άλλωστε, δεν έχει μόνο η συγκεκριμένη πράξη και τα πρόσωπα που την τελούν. Είναι πολλές οι στάσεις, συμπεριφορές και κουλτούρες που αναπαράγουν και συντηρούν την κακοποίηση και εν τέλει έρχονται να απαλλάξουν τους θύτες από τις ευθύνες τους.

Παράλληλα, δημιουργούμε σχέσεις ουσίας και προωθούμε την ενδυνάμωση για το καθένα και την καθεμιά, με όχημα τη φεμινιστική φροντίδα, τη συλλογική αυτομόρφωση και αλληλεγγύη, μέσα από πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες. Σκοπός μας είναι να διεκδικήσουμε στην καθημερινή μας ζωή, στον δρόμο, στους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους που μας εμπεριέχουν να μη χωράνε οι κακοποιητές, αλλά εμείς, οι δικές μας ανάγκες, οι δικές μας επιθυμίες, οι δικοί μας φεμινισμοί.

Απαντάμε μαχητικά και στηρίζουμε όλα εκείνα τα υποκείμενα και τις συλλογικότητες που ενδέχεται να βρεθούν μπροστά σε μια νομική όχληση, επειδή δίνουν χώρο και φωνή στα σώματα που δέχονται την πατριαρχική βία. Καλούμε φεμινιστικές ομάδες να αναδημοσιεύσουν το παρόν κείμενο με τις επισυναπτόμενες καταγγελίες, γιατί θεωρούμε πολιτική θέση να υπάρχουν πρωτογενώς οι καταγγελίες που περιέχουν τα ονόματα των κακοποιητών και των υποστηρικτών τους. Επιπρόσθετα, καλούμε όλες τις ομάδες του ανταγωνιστικού κινήματος να αναλάβουν την ευθύνη για αποκλεισμό των Γιάννη και Γιώργου Καφούρου από οποιαδήποτε μελλοντική πολιτική διαδικασία ή χώρο.

Αν τολμήσουν οι συγκεκριμένοι ή άλλοι θύτες να επιτεθούν ξανά με οποιονδήποτε τρόπο στα σώματά μας, στα υποκείμενα που καταγγέλλουν ή στα άτομα που τα στηρίζουν, θα βρουν σύσσωμο το φεμινιστικό κίνημα απέναντί τους.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ

ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ

ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΑ ΕΙΔΙΚΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ (trigger warning : βιασμός, κακοποίητική /σεξιστική συμπεριφορά)

1 https://athens.indymedia.org/post/1610155/

2 https://athens.indymedia.org/post/1610468/

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ

Συνέλευση Ενάντια στην Πατριαρχική Βία / Bra-stards / Women’s Collective 619 / Ιέρειες του Αίσχους / Atropa Belladonna / Antifa Sisterhood / Sabbat / Maleficia / Iterimpia / Λίλιθ / Ομάδα Πύραυλος / Waves / Κοροκογιόνες / Πετρολέζα / + Συντρόφισσες-α