ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ* ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ
Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι η επιβίωση είναι ένας μοναχικός και ανταγωνιστικός δρόμος. Ότι η ιδιοκτησία μας είναι ιερή και ότι θα πρέπει να προσέχουμε με ποιο άτομο θα τη μοιραστούμε. Ότι πραγματικές φιλίες δεν υπάρχουν, καθώς όλοι αποσκοπούν στα δικά τους συμφέροντα, ενώ μόνο οι δεσμοί αίματος είναι αυτοί που πραγματικά δεν σπάνε ποτέ.
Είναι γεγονός πως έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που από την ώρα μηδέν προσπαθεί να μας πείσει πως οι σχέσεις μας πρέπει να κατηγοριοποιούνται σε κουτάκια, ανάλογα με την αγάπη, την φιλία και το σεξ, λες και τα παραπάνω δεν μπορούν να αλληλοδιαπλέκονται. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που ακούμε πως ο έρωτας συμβαίνει μια στις χίλιες και άμα συνάδει με τα πρότυπα της κοινωνίας θα μετουσιωθεί σε μια σταθερή συμφωνία αγάπης (συμβίωση, γάμος, τεκνοποίηση και φυσικά με αυτήν τη σειρά συμβάντων).
Ξεκινήσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον έρωτα σαν μια έλλειψη κατά το ήμισυ. “Κάποια στιγμή θα βρεις και εσύ το άλλο σου μισό, θα παντρευτείτε και τότε θα στρώσουν όλα” είναι μια από τις φράσεις που ακούμε συχνά. Σε αυτή την πραγματικότητα λοιπόν, το ζευγάρι και κατ’ επέκταση η οικογένεια αποτελεί τη μοναδική σανίδα σωτηρίας αφού παρουσιάζεται ως το μοναδικό καταφύγιο αγάπης και τρυφερότητας όπου οφείλουμε να μοιραστούμε τα πάντα υλικά και συναισθηματικά. Είναι εκεί που εκπαιδευόμαστε στο ότι “νοιάξιμο” σημαίνει έλεγχος και πειθαρχία, ότι το “εμείς” υπάρχει μόνο με δεσμούς αίματος, ότι τα συναισθήματα μας είναι πεπερασμένα, για λίγους και εκλεκτούς, και ότι όσοι βρίσκονται έξω από αυτό το καταφύγιο στη καλύτερη δεν είναι για πολλά-πολλά, στην χειρότερη έχουν κάτι να κερδίσουν από μας. Ταυτόχρονα, μαθαίνουμε πως για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την κοινή ιδιοκτησία της οικογένειας, θα πρέπει και εμείς τα ίδια με την σειρά μας να δομήσουμε την δική μας, και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και ρόλους στο εσωτερικό της. Άλλωστε, σε αυτόν τον εχθρικό κόσμο, μόνο από την συζυγική ή γονεϊκή θέση μπορεί ένα άτομο να μας στηρίζει και να μας προσφέρει αγάπη και τρυφερότητα.
Από την στιγμή βέβαια που συνάπτουμε τις σχέσεις αυτές, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Σαν να περπατάμε σε ναρκοπέδιο. Οποιαδήποτε κίνηση, αμφισβητεί στο ελάχιστο το αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, που στην συνέχεια περνάει στον γκόμενο, και αν όλα πάνε βάσει σχεδίου στον σύζυγο, κρίνεται επικίνδυνη για την σχέση και “τιμωρείται”. Η ζήλια, ο συνεχόμενος συναισθηματικός εκβιασμός και η διαρκής επιτήρηση είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που τείνουν να κανονικοποιούνται από την στιγμή που συνάπτεται κάποια τέτοια σχέση. Στα πλαίσια του μονογαμικού αυτού ζευγαριού συνηθίζουμε στην ιδέα ότι η καταπίεση της έκφρασης και της τρυφερότητας για άλλα άτομα μεταφράζεται σε αφοσίωση, ότι πρέπει να αγαπάμε μόνο σώματα που μας “ανήκουν” καθώς και ότι μια “υπερβολική” κοινωνικότητα μπορεί να απειλήσει την σχέση μας.
Kαι αν εμείς δεν νιώθουμε ότι μας λείπει ένα και μοναδικό άλλο μισό που θα ενσαρκώσουμε μαζί το dream couple των ρομαντικών κομεντί;
Αν η οικογενειακή θαλπωρή καταλήγει ασφυκτική;
Είναι δα και τόσο προβληματικό να λέμε ότι δεν θέλουμε να είμαστε ιδιοκτησία κανενός;
Αν δεν πιστεύουμε ότι θα παντρευτούμε και θα στρώσουν όλα;
Κόντρα στις ιδιοκτησιακές λογικές και τις επιταγές της πατριαρχίας για το πώς θα ζήσουμε και το πώς θα αγαπήσουμε η μία το άλλο, εμείς δημιουργούμε τις συντροφικές μας σχέσεις, χτίζουμε δεσμούς, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες μακριά από ιεραρχικές λογικές, έμφυλες διακρίσεις, εξουσιαστικές και εκμεταλλευτικές συμπεριφορές.