Η ΜΝΗΜΗ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙ
Κάθε έκφραση του φύλου και της σεξουαλικότητάς μας πέραν του «κανονικού» που μας επιβάλλει η κοινωνική πραγματικότητα, είναι κατακριτέα. Κάθε μας λέξη, κάθε μας κίνηση ακόμα και η ίδια μας η ύπαρξη τίθεται υπό διαπραγμάτευση αφού ενοχλεί την αισθητική του μέσου Έλληνα λεβέντη που δε θα διστάσει να επιβληθεί βρίζοντας, σηκώνοντας χέρι ακομά και δολοφονόντας. Οι πράξεις αυτές αποσιωπούνται από την κοινωνία προκειμένου να μην χαλάσει η «καθαρή» εικόνα της και ενοχληθούν οι φιλήσυχοι πολίτες της. Εμείς αντίθετα επιλέγουμε να αναδείξουμε όλα αυτά τα περιστατικά και την διάσταση τους. Για τον λόγο αυτόν δε θα σιωπήσουμε ούτε και για τον Γιώργο από τα Ζαρουχλέικα που αντιμετώπιζε καθημερινά ομοφοβικές επιθέσεις από την γειτονιά.
Παραθέτουμε το κείμενο που γράφτηκε από φίλα του Γιώργου μετα τον θάνατο του σε μία πρώτη παρέμβαση στη γειτονιά:
“Πως είναι να δέχεσαι επίθεση στο ίδιο σου το σπίτι;
Πως είναι να σε κρίνουν και να σε τραμπουκίζουν για τη σεξουαλικότητά σου;
Πως είναι όλοι να γνωρίζουν και να μην αντιδράει κανείς;
Πως είναι τα χρήματα που έχεις να περάσεις το μήνα να τελειώνουν το πρώτο 15νθήμερο; Πως είναι να σε μαντρώνουνε από τις 6 και να μη μπορείς να δεις ούτε τους φίλους σου;
Στις 20 του Φλεβάρη του 2021 χάσαμε τον αδερφό μας το Γιώργο. Η ιατρική γνωμάτευσε αποφάνθηκε από καρδιά… Το Γιώργο τον σκότωσε ο συντηρητισμός. Τον σκότωσε ότι εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια δεχόταν σχεδόν καθημερινά ομοφοβικές επιθέσεις έξω από το ίδιο του το σπίτι. Το Γιώργο τον σκότωσε η ταξική του θέση. Τον σκότωσε ότι δεν είχε την οικονομική επιλογή να μετακομίσει και να ξεφύγει από τους κακοποιητές του, να προσέξει την υγεία του, να εξασφαλίσει τις βασικές του ανάγκες. Το Γιώργο τον σκότωσε η καραντίνα. Τον σκότωσε ο παρατεταμένος βίαιος αποκλεισμός του από τους φίλους του και τις σχέσεις αλληλεγγύης που είχε αναπτύξει. Το Γιώργο τον σκότωσε ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Τον σκότωσε μια γειτονιά που είτε ενθάρρυνε τους κακοποιητές του, είτε παρακολουθούσε με απάθεια. Ωστόσο ο Γιώργος δεν είδε ποτέ τον εαυτό του ως θύμα και αρνιόταν πεισματικά να ζήσει μέσα στη μιζέρια. Φρόντιζε τους φίλους του. Ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόσουν και ήταν πάντα ικανός να σου φτιάξει τη διάθεση. Δεν πειθάρχησε ποτέ στα πρότυπα και τα πρέπει της κοινωνίας. Γούσταρε να χορεύει, να φλερτάρει, να πηγαίνει σε πάρτι. Όπως θα έλεγε και ο ίδιος για τον εαυτό του, «ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΟΥΣΤΑΡΑ».”