ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ Η ΑΝΕΡΓΙΑ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Το τελευταίο διάστημα και πιο συγκεκριμένα την περίοδο της καραντίνας και του εγκλεισμού, αρκετά από εμάς βρεθήκαμε παγιδευμένα σε σπίτια με κακοποιητικούς συντρόφους ή/και στο ασφυκτικό περιβάλλον της οικογένειας. Αλλά ακόμη και σε μια απλή βόλτα για να “ξεφύγεις” για λίγο από αυτή τη συνθήκη, παλι θα βρισκόσουν αντιμέτωπη με παρενοχλήσεις. Το ίδιο διάστημα εξάλλου οι ειδήσεις/καταγγελίες περιστατικών έμφυλης βίας μέχρι και δολοφονιών γυναικών, φαίνονται να έχουν πληθύνει. Τα καθεστωτικά μέσα και οι θεσμικοί φορείς μιλούσαν για ενδοοικογενειακή βία και τα περιστατικά παρουσιάζονταν σαν ακραία και μεμονωμένα.
Εμείς, ως θηλυκότητες, δεν ξαφνιαζόμαστε από αυτά τα περιστατικά μιας και με καραντίνα ή χωρίς, αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Μια καθημερινότητα που αιώνες τώρα χτίζεται πάνω στους έμφυλους διαχωρισμούς που επιβάλλει η πατριαρχία. Στο δρόμο, στη δουλειά, στη σχολή, στο σπίτι, στους χώρους που κοινωνικοποιούμαστε, αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε σεξιστικές συμπεριφορές που ποικίλουν από το cat calling και τα παρεμβατικά σχόλια μέχρι την παραβίαση των σωμάτων μας. Παράλληλα, τα άτομα που επιλέγουν να απευθυνθούν σε θεσμικούς φορείς για να πάρουν στήριξη, δέχονται, τις περισσότερες φορές, εκ νέου κακοποιητικές συμπεριφορές χωρίς σεβασμό στα βιώματα τους, ενώ ταυτόχρονα η μη κατάδειξη της πατριαρχικής καταπίεσης σαν την αιτία των περιστατικών αυτών, καταλήγει στη λογική των ατομικών λύσεων.
Από την πλευρά μας, ως υποκείμενα που βιώνουμε την πατριαρχική βία και την αντιλαμβανόμαστε σαν τέτοια, πιστεύουμε πως η συλλογική ανάληψη δράσης με τα δικά μας μέσα και τη δική μας φωνή, είναι αναγκαία. Μοιραζόμαστε και συζητάμε τα βιώματα μας και στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο. Δημιουργούμε ασφαλείς χώρους μακριά από λογικές ανάκρισης και στοχοποίησης (“της άξιζε γιατί προκαλούσε”, “γιατί βρισκόταν εκεί; τι φορούσε;”, “γιατί δεν το είπε πιο νωρίς;”, κτλ..).
Εμείς επιλέγουμε να εμπιστευτούμε την αφήγηση ΤΗΣ.