Με το που ένα άτομο γεννιέται, ανάλογα με το σώμα του, έχει ήδη προαποφασιστεί για αυτό ένα μεγάλο κομμάτι των συμπεριφορών που θα πρέπει να έχει στη μετέπειτα ζωή του αλλά και μια συγκεκριμένη σεξουαλικότητα. Ο τρόπος που θα είναι εντάξει να ντυθούμε και να μιλήσουμε μέχρι τις επιλογές θα κάνουμε στη σεξουαλική μας ζωή, καθορίζεται από το αν έχουμε γεννηθεί με μήτρα ή όχι. Είναι λες και μας δίνεται από τη γέννησή μας μία λίστα διαταγών για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Πρόκειται για μια λίστα διαταγών που όσο μεγαλώνουμε, τόσο μεγαλώνει κι αυτή και οι συνέπειες για όσα από εμάς δεν την υπακούν αυξάνονται και είναι αυστηρότερες.
Για παράδειγμα, κάποιες από εμάς δεν ψηνόμαστε να ξυρίζουμε τα πόδια μας όπως οι φίλες μας και κάποιοι από εμάς δεν ψηνόμαστε να μιλάμε για μπάλα και να πλακωνόμαστε στα διαλείμματα όπως οι φίλοι μας. Κάποιοι μιλάμε με “τσιρηχτή” φωνή και κάποιες με μπάσα. Κάποιοι προτιμάμε να αράζουμε με κορίτσια και κάποιες να παίζουμε ποδόσφαιρο. Κάποιες κάνουμε άγαρμπες κινήσεις, ούτε για δείγμα θηλυκές, ενώ κάποιοι έχουμε σίγουρα περισσότερη θηλυκότητα στην κίνησή μας. Κάποιες νιώθουμε άβολα αν δεν θέλουμε να μιλήσουμε με τις ώρες για αυτόν που μας αρέσει ή αν δεν μας αρέσει κανένας. Και κάποιοι ντρεπόμαστε να κλάψουμε μπροστά στους φίλους μας γιατί “οι άντρες δεν κλαίνε”. Γενικά, κάποια από μας δεν τα βρίσκουμε με το φύλο μας και νιώθουμε συνήθως ότι κάτι πάει λάθος με εμάς ή ότι αν δεν ακολουθήσουμε τη λίστα των στερεοτύπων πιστά θα περιθωριοποιηθούμε. Αλλά η λίστα αυτή είναι αόρατη ενώ αυτοί που μας την επιβάλλουν αποτελούν την καθημερινότητά μας. Γονείς που μας λένε να ντυθούμε πιο θηλυκά, καθηγητές που απαιτούν να είμαστε σεμνές. Συμμαθητές και συμμαθήτριες που μας λένε τσούλες πίσω από την πλάτη μας αν κάνουμε σεξ με πολλούς και αγάμητους αν δεν έχουμε κάνει με καμία.
Κοινώς, η καθημερινότητα είναι ασφυκτική όταν αιχμαλωτίζεσαι στα στερεότυπα της κοινωνίας για το φύλο σου. Στη δική μας πραγματικότητα μιας και κάθε άτομο είναι διαφορετικό, υπάρχουν αμέτρητα φύλα και εκφάνσεις της σεξουαλικότητας, ενάντια στο δίπολο γυναίκα άντρας που έχει κατασκευάσει η κοινωνία. Το λάθος δεν είμαστε εμείς, το λάθος είναι οι προσταγές τους για το πως πρέπει να ζήσουμε. Εμείς δεν χωράμε σε έναν κόσμο που καλλιεργεί τον ανταγωνισμό μεταξύ μας και βάζει τη διαφορετικότητα στο περιθώριο. Αυτό που μας μένει λοιπόν, είναι να στεκόμαστε δίπλα στη φίλη μας όταν πληγώνεται επειδή κάποιος μαλάκας σχολίασε τα μπούτια της. Να στηρίζουμε το φίλο μας που τον κράζουν επειδή ανέβασε ένα στόρυ που φοράει make up στο instagram. Να μην φρικάρουμε αν δεν νιώθουμε ούτε αγόρι ούτε κορίτσι.
Το κείμενο μοιράστηκε σε γυμνάσια και λύκεια της Πάτρας