Ως τρανς άτομα έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία η οποία μας μαθαίνει πως υπάρχει ένας και μόνο σωστός τρόπος να υπάρχουμε, ο οποίος πρέπει να συμπίπτει με τα συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς κι εμφάνισης που αρμόζουν στο φύλο που μας επέβαλαν από τη γέννα. Τα τρανς υποκείμενα δε φύτρωσαν ξαφνικά αλλά υπήρχαν πάντοτε. Καταπιέστηκαν και δαιμονοποιήθηκαν όμως, μέσω των οργανωμένων θρησκειών, του δυτικού πολιτισμού και της αποικιοκρατίας*, καθώς αποτελούσαν απειλή για την κυρίαρχη ηθική. Η ύπαρξή μας πηγαίνει κόντρα στην κανονικότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν και άρα αποτελεί από μόνη της πολιτική πράξη.
Οι τρανς ταυτότητες, άλλωστε, φαίνεται να αποτελούν τόσο μεγάλη απειλή για το ελληνικό εθνικό ιδεώδες και την αγία ελληνική οικογένεια που το αποτέλεσμα είναι τα τρανς άτομα να μην έχουν καμία ορατότητα και να βρίσκονται στο περιθώριο. Ενώ όταν η υποτιθέμενη ορατότητα υπάρχει, οι τρανς υπάρξεις χρησιμοποιούνται εργαλειακά για να υπηρετήσουν είτε τα πολιτικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνήσεων είτε τα οικονομικά συμφέροντα διάφορων εταιριών (πχ διαφήμιση Pantene).
Εμείς όμως δεν έχουμε αυταπάτες, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα είναι εντάξει. Γνωρίζουμε καλά πως πολλά τρανς άτομα ζουν ακόμη στην επισφάλεια. Πως η εύρεση εργασίας για ένα τρανς άτομο στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατη. Πως δεν είναι τυχαίο ότι πολλά αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό κι αρκετά δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα απ’ τη σεξεργασία. Πως βιώνουμε συνεχώς την σκατίλα της cis-ετεροκανονικής κοινωνίας, από τα απαξιωτικά βλέμματα και τα υποτιμητικά σχόλια που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση, μέχρι και σωματικές επιθέσεις. Πως οι συνεχείς τρανσφοβικές επιθέσεις και δολοφονίες αποκρύπτονται και παραποιούνται συστηματικά από τα μίντια καθώς και από την κοινή γνώμη η οποία δεν νοιάζεται για όσες υπάρξεις δεν ταιριάζουν στα πλαίσια του ‘κανονικού’.
Παράλληλα ξέρουμε πως η διαδικασία για να προβούν (όσα από εμάς θέλουν) σε φυλομετάβαση, ορμονοθεραπεία ή/και χειρουργικές επεμβάσεις στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον απελπιστική. Οι τρανς ταυτότητες εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να είναι παθολογικοποιημένες και ο μόνος τρόπος να αναγνωριστεί ένα άτομο ως «πραγματικά τρανς» είναι από έναν «ειδικό» της ψυχικής υγείας, μέσω μιας απίστευτα ψυχοφθόρας και χρονοβόρας διαδικασίας . Μάλιστα, για να αναγνωριστεί ένα άτομο πρέπει να πληροί συγκεκριμένη συμπτωματολογία (!), από την οποία αποδεκτά γίνονται μόνο δυαδικά* τρανς άτομα και αυτά υπό πολύ συγκεκριμένους όρους. Για παράδειγμα, ένα άτομο αναγνωρίζεται ως τρανς μόνο αν βιώνει δυσφορία με το φύλου που του αποδόθηκε στην γέννα, ενώ δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψιν όλα τα θετικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνει κάποιο όταν εξερευνεί το φύλο και την έκφραση του.
Εμείς ωστόσο ξέρουμε ότι οι ταυτότητες του φύλου μας δεν είναι αρρώστιες και δε μας ορίζει η δυσφορία μας. Αντιθέτως λειτουργούμε με άξονα την ευφορία που μας προσφέρει η ξεχωριστή μας έκφραση. Στεκόμαστε ενάντια στην τρανσφοβία, φτιάχνουμε τα δικά μας φύλα και να βρίσκουμε δικούς μας τρόπους έκφρασης, σπάζοντας τα καλούπια στα οποία προσπαθούν να μας στριμώξουν. Θέλουμε να υπάρχουμε ελεύθερα, κουηρ και τρανς, ενάντια στον κοινωνικό βόθρο του καθωσπρεπισμού. Δεν περιμένουμε από κανένα νομοταγή και ευυπόληπτο πολίτη να μας δώσει χώρο για να υπάρξουμε, ούτε από την εξουσία να μας δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Γνωρίζουμε πως τον λόγο για τα σώματά μας τον έχουμε μόνο εμείς. Διεκδικούμε τους χώρους μας, βρίσκουμε δικές μας λύσεις και στηρίζουμε το ένα το άλλο.
Διεκδικούμε τους χώρους μας, βρίσκουμε δικές μας λύσεις και στηρίζουμε το ένα το άλλο
ΓΚΕΙ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΤΡΑΝΣ, ΧΟΝΤΡΕΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ
ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΠΟΥΤΣΕΣ, ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΜΟΥΝΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΟ
ΚΑΙ ΤΡΑΝΣΟΦΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΟΝΤΙΑ