Είναι σίγουρο ότι ζούμε σε μπερδεμένους καιρούς. Φημολογείται ότι η ομοφοβία και ο σεξισμός είτε έχουν τελειώσει είτε βέβαια τελειώνουν σύντομα. Ευαισθητοποιημένες κυβερνήσεις σε αντισεξιστικά θέματα, αφίσες κατά της έμφυλης βίας σε αστυνομικά τμήματα, εξώφυλλα με τρανς μοντέλα, εκπομπές που μας λένε ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε χωρίς φόβο και άλλα τέτοια “θαυματουργά”. Όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα, όλοι είναι με το μέρος μας αρκεί να αποδεχτούμε ότι είναι και οι μόνοι αρμόδιοι για να το λύσουν. Να αποδεχτούμε δηλαδή ότι είμαστε ηλίθιες και ηλίθια και ότι κάποιοι άλλοι είναι καταλληλότεροι για να μιλήσουν για το τι ζούμε από ότι εμείς.
Και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να δώσουμε σε αντάλλαγμα για αυτή την καλοκαρδία τους, αυτό είναι ο φόβος ότι χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτή ήταν πάντα άλλωστε η προϋπόθεση για κάθε σχέση προστασίας, ο φόβος. Και ο φόβος ποτέ δεν έρχεται μόνος του. Έρχεται πάντα με ένα μάτσο διαταγές. Διαταγές για το πώς πρέπει να ντυθούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε ανάλογα με το φύλο που μας έχει αποδοθεί από τη γέννα. Διαταγές για να μη πηγαίνουμε με πολλά μήπως και μας κολλήσουνε τίποτα αλλά ταυτόχρονα να είμαστε περιποιημένες και σεξουαλικά επιθυμητές. Διαταγές για να επιτελέσουμε το ρόλο μας και να γίνουμε ήρεμες και υπάκουες μητέρες και σύζυγοι. Και ακόμα και αν το κάνουμε αυτό, άλλες τόσες διαταγές για το πώς ακριβώς πρέπει να μεγαλώσουμε ένα παιδί.
Εμείς από την πλευρά μας, όσους μπάτσους και να δούμε σε εκδηλώσεις κατά της έμφυλης βίας ή σε pride πάρελάσεις, δεν ξεχνάμε ότι τόσα χρόνια εμπλέκονται σε κυκλώματα trafficking. Ότι βιαζουν ακόμα και μέσα σε αστυνομικά τμήματα (υπόθεση Α.Τ Ομόνοιας), ενώ κατα κόρον συγκαλύπτουν βιασμούς. Όσους υπουργούς και να δούμε να μιλάνε για ισότητα των φύλων, δεν ξεχνάμε ότι ήταν το ελληνικό κράτος που το 2012 διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες προστατεύοντας τους άντρες πελάτες. Όσες gay friendly σειρές και να δούμε στο νέτφλιξ, δεν ξεχνάμε ότι είναι ότι η βιομηχανία του θεάματος που μας κάνει να νιώθουμε ενοχικά με τα σώματα μας όταν δεν ταιριάζουν στα πρότυπα που θέλουν .Όσα success stories κι αν διαβάσουμε για γκέι βουλευτές και γυναίκες αφεντικά και όσα προεκλογικά σποτ υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι, δεν ξεχνάμε πως όλα αυτά είναι μέρος του υπάρχοντος εξουσιαστικού κι εκμεταλλευτικού συστήματος που μας καταπιέζει.
Δεν ξεχνάμε την κανονικότητα που ζούμε. Είναι μια κανονικότητα που ξεκινάει από τα ανακριτικά τηλεφωνήματα του γκόμενου και μπορεί να φτάσει ως μια γυναικοκτονία. Είναι μια κανονικότητα που δεν χωρούσε η Ζάκι, που δεν πίστεψε τη Γεωργία και που έκλεισε φυλακή την Π. όταν αυτή προσπάθησε να αμυνθεί. Αυτή η κανονικότητα μας εξοργίζει.
Ενάντια στους φόβους που προσπαθούν να μας επιβάλλουν, εμείς επιλέγουμε να συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας και να παλεύουμε μαζί στηρίζοντας ή μία το άλλο.
Παρασκευή 31/3 στις 19:30 στην κατάληψη Παραρτήματος, παρουσίαση της καμπάνιας “Ενάντια στο φόβο”
Σάββατο 1/4 στις 19:00 πορεία απο την κατάληψη Παραρτήματος