*Ο φόβος παρουσιάζεται σαν ένα ατομικό συναίσθημα, λες και φταίει το άτομο που το βιώνει και όχι η πραγματικότητα η οποία ζούμε.
Ως θυληκότητες μαθαίνουμε από μικρές να ζούμε με το φόβο. Το φόβο του να γυρίσουμε αργά σπίτι μόνες, το φόβο του γκόμενου που θυμώνει και τον φόβο των αντιδράσεων της οικογένειας και του κοινωνικού μας περίγυρου άμα η σεξουαλική μας ζωή δεν είναι όπως πρέπει.
Αυτοί οι φόβοι όμως δεν είναι φυσικοί αλλά μας τους επιβάλλει και του συντηρεί η πατριαρχική κανονικότητα. Είναι φόβοι καθημερινοί που βασίζονται σε αυτά που έχουμε ζήσει εμείς οι ίδιες και οι φίλες μας. Φόβοι που προκύπτουν από την εμπείρια του ότι άμα δεν συμπεριφερθούμε σαν καλές κοπέλες, κόρες, σύζηγοι, μάνες θα τιμωρηθούμε γι’ αυτό.
Πολύ συχνά οι ίδιοι που μας λένε να φοβόμαστε για το καλό μας είναι και αυτοί που θα πουν και ότι τα θέλαμε και τα πάθαμε γιατί δεν προσέχαμε αρκετά. Πολύ συχνά οι ίδιοι που μας λένε πως θα μας προστατέψουν γιατί είμαστε αδύναμες, μας θέλουν πάντα πιο αδύναμες από αυτούς. Πολύ συχνά αυτοί που μας λένε να μιλήσουμε μας λένε και πότε να σκάσουμε.
Οι ίδιοι που μας λένε να μη φοβόμαστε είναι αυτοί που μας μαθαίνουν ότι ο φόβος είναι μονόδρομος.
Εμείς όμως ξέρουμε ότι ο φόβος σπάει όταν είμαστε πολλές. Ότι εμείς έχουμε τον λόγο για το κάθε τι που βιώνουμε και όχι το κάθε λογής μίντια. Ότι δεν χρειαζόμαστε άντρες προστάτες και μπάτσους και ότι μπορούμε να φροντίζουμε η μία το άλλο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ